της Ανδρονίκης Ατζέμογλου

ΞΕΠΕΖΕΥΤΕΣ ΜΕΡΕΣ

Ραπίζω τις μέρες.

Στοιχειωμένα φαντάσματα.

Καλπάζουν σε πάρκα φαντασίας.

Οπλές, σμιλεύουν τα όπλα σου, σ εδάφη αφιλόξενα.

Κόντρα και προσπέραση, στήνουν χορό, τα φύλλα του

Σεπτέμβρη.

Η πένα μου κονταροχτυπιέται με τον άνεμο σε άτακτη φυγή.

Εσύ,ως άλλος Χiθκλιφ,στο ύψος της σταυροφορίας σου.

Χτυπάμε και οι δυο, ένα σάπιο φθινόπωρο, με γκέμια ξεσαλωμένα.

Άνοιξα την Πύλη.

Πέταξες με τους αέρηδες.

ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΑΤΖΕΜΟΓΛΟΥ

Χίθκλιφ, ήρωας του μυθιστορήματος της Έμιλυ Μπροντέ <Ανεμοδαρμένα ύψη>

Ποια η τύχη ενός ποιήματος σήμερα;

Στην καλύτερη των περιπτώσεων ν αναγνωστεί, έστω και από αυτούς τους λίγους ρομαντικούς, ευαίσθητους της ζωής.

Στις ελάχιστες των περιπτώσεων ,να φυλαχτεί στο συρτάρι ενός κομοδίνου ή στις σελίδες ενός ημερολογίου.

Άλλη των περιπτώσεων να θαφτεί στις σελίδες Ποιητικών Συλλογών που σκονίζουν τα ράφια, στα υπόγεια των βιβλιοπωλείων, μια που δεν θεωρούνται το ίδιο εμπορικά με τα πεζογραφήματα.

Τι και εάν δόθηκε Ψυχή, μετρά το δόσιμο χρημάτων.

Σε μια εποχή ραγδαίων αλλαγών, σαρωτικής τεχνολογίας, έντονου πολιτικού παρασκηνίου, βίας ,γενικής ψυχικής αναστάτωσης,

ο κόσμος της λογοτεχνίας και των τεχνών ,είναι ηρεμιστικό της ψυχής μας, που ως πυρήνα τους έχουν τον άνθρωπο στο προσκήνιο.

Ζούμε ,σε μια εποχή, όπου ο υπολογιστής και το τάμπλετ μεταμορφώνονται σε σελίδες, όπου η αφή και η μυρωδιά των σελίδων, μετατρέπεται σε γυάλινη οθόνη και αφή του πληκτρολογίου.

Η τεχνολογία, σαφώς, ένα όπλο μας, στον χώρο της δουλειάς μας ,όσο και για την εξέλιξη της ανθρωπότητος.

Στην ελισσόμενη ζωή μας, που τρέχει να προλάβει τα πάντα, με το ένα πόδι στην δουλειά και τα άλλο στις οικογενειακές υποχρεώσεις, το βιβλίο φαντάζει, πολυτέλεια, ίσως για κάποιους και περιττά έξοδα.

Είναι ένα φανταχτερό ζαχαρωτό.

Το κοιτάς κολώντας, το πρόσωπό σου στην βιτρίνα.

Επεξεργάσεσαι το φανταχτερό εξώφυλλο. Εντυπωσιάζεσαι πιθανώς από την πρωτότυπη του εικόνα.

Η ιστορία του ,ίσως που περιέχει στο οπισθόφυλλο, μοιάζει με την δική σου. Σε μεταφέρει στην θέση των ηρώων. Συνεπαίρνει την δική σου ζωή που την κάνει γλυκύτερη, συναρπαστικότερη, χάνεις την καθημερινότητά σου.

Είναι, όμως ένα ζαχαρωτό γλυκανάλατο, που θα φουσκώσει την τσέπη του πορτοφολιού σου, ως έξοδο ανεπίτρεπτο, ίσως και την φαντασία σου. Μια τρέλα, όπως κάθετι που έχει σχέση με την τέχνη.

Θ ακούσεις πολλές φορές <Ο κόσμος καίγεται και εσύ ξεφεύγεις στην σφαίρα φαντασίας..Στο φεγγάρι, επιτέλους ζεις>, από τον διπλανό σου.

Ξαφνικά, γίνεσαι ενοχικός, φαντάζεις εξωγήινος, υπερφυσικός.

Εγώ, το κάθε βιβλίο, δεν είμαι ο αριθμός των like σου, σε μια μια οθόνη υπολογιστή.

Δεν είμαι ο αριθμός φίλων μου, που θα με στηρίξουν.

Είμαι ,άλλη μια ψυχή, που πρέπει να κατακτήσεις, για να γίνω ψυχή της ψυχής σου.

Τότε, ίσως γίνω φίλος σου, συνάνθρωπός ,δάσκαλός σου,

αΣτα φοιτητικά μου χρόνια με συγκίνησε η ποίηση του Καρυωτάκη.

Αγαπημένο μου ποιήμα ,<Ιθάκη>του Καβάφη.