ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

20/recent/ticker-posts

Header Ads Widget

Responsive Advertisement

ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΝΤΗΣ: Σπύρο, σκάσε και κολύμπα (Νο 2)!

Ο Σπύρος Γιαννιώτης κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Καζάν, σφραγίζοντας ταυτόχρονα την πέμπτη συμμετοχή του σε Ολυμπιακούς Αγώνες και ο Βασίλης Σκουντής αναδημοσιεύει τον πρόλογο της μελλοντικής αυτοβιογραφίας του...



Αυτά... παθαίνει κανείς άμα μπλέξει μαζί του: ο Γιαννιώτης παραμένει τόσο δυνατός, τόσο ακμαίος και τόσο διαχρονικός, ώστε μπορεί κάποιος να γράψει ένα κείμενο για πάρτη του και να μπορεί να το ξαναδημοσιεύσει ατόφιο μετά από δυο χρόνια!


Για την ακρίβεια, μετά από δυο χρόνια και πέντε ημέρες, όπως συμβαίνει σήμερα και δεν αποκλείεται να συμβεί και στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον, διότι όντως ο Σπύρος είναι εφτάψυχος, χαλκέντερος και (θου Κύριε φυλακήν τω στόματι μου, αλλά) ολοένα και περισσότερο πείθομαι πως μπορεί κιόλας να είναι ο μεγαλύτερος Ελληνας αθλητής!
Την κόβω εδώ αυτή τη συζήτηση, διότι μπορεί να γίνουμε από δυο χωριά χωριάτες και να τσακωνόμαστε νυχθημερόν για την εξ ορισμού περίοπτη θέση την οποία ο πρωταθλητής του Ολυμπιακού καταλαμβάνει στο πάνθεον του ελληνικού αθλητισμού...
Την κάνω εδώ αυτή τη συζήτηση, διότι (επ ουδενί παρασυρόμενος από τον ενθουσιασμό της σημερινής τεράστιας επιτυχίας του στο Καζάν) θαρρώ πως σε αυτή την αντιπαραβολή, ο Σπύρος δεν θα περιοριστεί μονάχα στα όρια της σύγχρονης εποχής, ούτε σε αυτά των ατομικών σπορ, οπότε πιασ' τ' αυγό και κούρευ' το! 
Το κείμενο που αναδημοσιεύεται σήμερα γράφτηκε και αναρτήθηκε εδώ στις 22 Ιουλίου του 2013, στον απόηχο του θριάμβου του στην κούρσα των δέκα χιλιομέτρων του οpen water του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, στη Βαρκελώνη. Το αναδημοσιεύω σήμερα, χωρίς να αλλάξω ούτε κεραία και το αποθηκεύω σε εμφανές σημείο, με την ευχή να το ξαναχρειαστώ, πρώτα ο θεός, σε έναν χρόνο από τώρα που ο Σπύρος θα επιδιώξει να ξεπεράσει τις σκοτοδίνες του Πεκίνου, να σκουπίσει τα δάκρυα του Λονδίνου, να πνίξει το στοιχειωμένο θεριό και να εκπληρώσει το ιερό απωθημένο του... 
Ηταν στις αρχές του χρόνου, που συναντηθήκαμε με τον Σπύρο Γιαννιώτη στο κολυμβητήριο της Γλυφάδας για τις ανάγκες μιας τηλεοπτικής συνέντευξης και μεταξύ άλλων τον ρώτησα ποιον τίτλο θα έβαζε στην αυτοβιογραφία του. Περίμενα να το σκεφτεί λίγο προτού απαντήσει, αλλά φαίνεται πως αυτόν τον τίτλο δεν τον έχει μονάχα επιλέξει, αλλά πρέπει να έσπευσε να τον κατοχυρώσει κιόλας στην αρμόδια υπηρεσία του παλιού Υπουργείου Εμπορίου...
Αυτόν τον τίτλο ο αγαπημένος μου Σπυράκος τον έχει κάνει στάση ζωής και καριέρας όλα αυτά τα χρόνια: σκάει και κολυμπάει, σκάει και ονειρεύεται, σκάει κι επιμένει, σκάει και ξαναβγαίνει πρώτος. Ναι, πιθανότατα θα εξαργύρωνε τις δυο πρωτιές και τα άλλα δυο μετάλλια στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα με αυτό που ξεγλίστρησε μέσα από τα χέρια του πριν από έναν χρόνο στο Λονδίνο, αλλά είναι καιρός για να λογαριαστούμε!
Εγώ, που δεν είμαι ο Γιαννιώτης, αλλά ξέρω πόσο πολύ του κόστισε, πόσο τον πόνεσε και πόσο (μπροστά στις κάμερες, αμέσως μετά τον τερματισμό του) έκλαψε για την τέταρτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, νομίζω πως είναι καιρός να κολυμπήσει παραπέρα: δεν εννοώ τα 25 χιλιόμετρα, που τα 'χει στο νου του, αλλά τα πολλαπλάσια χιλιόμετρα και τα τρία χρόνια που τον χωρίζουν από τα νερά του Ρίο ντε Τζανέιρο!
Εγώ που δεν είμαι ο Γιαννιώτης και δεν ξέρω πόσο τον στοιχειώνει το Ολυμπιακό (ποθημένο και ως εκ τούτου) απωθημένο, λέω πως δεν θα πούλαγα για τίποτε στον κόσμο τα τέσσερα μετάλλια των Παγκοσμίων Πρωταθλημάτων για το ένα του Πεκίνου ή του Λονδίνου: το 2008 ήταν ακόμη άμαθος και έπαθε σκοτοδίνη, ενώ πέρυσι παρασύρθηκε από τον γρήγορο ρυθμό που έδωσε οι Μελούλι και κατάλαβε τι εννοούσε, το 1996 στην Ατλάντα, ο αρσιβαρίστας Βίκτωρας Μήτρου λέγοντας πως η τέταρτη θέση είναι η θέση του βλάκα!
Σήμερα ωστόσο ο Πίπης ο φακιδομύτης θα συνειδητοποίησε πως η ζωή δεν τελειώνει στο Λονδίνο, ούτε σε ένα Ολυμπιακό βάθρο από το οποίο παραπάτησε κι έπεσε...
Τον περασμένο Οκτώβριο τον είχα φιλοξενήσει στο ραδιόφωνο του "Sentra 103.3" καθ' οδόν από τη Σαντού της Κίνας, όπου είχε καταγάγει άλλη μια επιτυχία. Τον ρώτησα τότε ποιος είναι ο επόμενος στόχος του, έχοντας στο νου μου το εφετινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Βαρκελώνης. Θα συνοφρυώθηκε, φαντάζομαι, εκείνη τη στιγμή και μου έδωσε την απάντηση που σε τέτοιες περιπτώσεις, σκοτώνει: "Αστα, ο επόμενος στόχος ήταν πριν από δυο μήνες και πέρασε"!!! 
Μαζί με τον επόμενο στόχο, πέρασε όμως και ο χρόνος που είναι πανδαμάτωρ. Στο μεταξύ ο Σπυράκος παντρεύτηκε, νοικοκυρεύτηκε και ξαναονειρεύτηκε! Είναι τόσο πεισματάρης, άοκνος και ανδρείος, που θεωρώ βέβαιο πως στα κρυφά απ' όλους, στο πρακτορείο ΠΡΟΠΟ που έχει θα στοιχημάτισε υπέρ του εαυτού του στον σημερινό αγώνα. Απλώς δεν ξέρω εάν θα οικονόμησε πολλά λεφτά, διότι, διάβολε, ο Μελούλι, ο Λουρτζ και όλοι εκείνοι, που είδαν τις πλάτες του και τα τατουάζ που κοσμούν το κορμί του, ήξεραν με ποιον έχουν να κάνουν!
Έχουν να κάνουν (για να το καταστήσω σαφές) με έναν μέγιστο αθλητή, ο οποίος συνδυάζει την τρέλα του Κερκυραίου πατέρα του, το φλέγμα της Αγγλίδας; μάνας του και τη δική του πειραιώτικη μαγκιά!
Υποκύπτω στον πειρασμό να του αφιερώσω για άλλη μια φορά κάτι που έχω ξαναγράψει και του αρέσει τόσο πολύ, ώστε κάποια στιγμή το έκανε τατουάζ: Το (εμπνευσμένο από το τραγούδι των φιλάθλων της Λίβερπουλ), "you will never swim alone",το οποίο τις 10 του περασμένου Αυγούστου, βλέποντας τον να πλαντάζει από το κλάμα για το χαμένο Ολυμπιακό μετάλλιο, το είχα τροποποιήσει σε "you will never cry alone"!
Εκείνη τη μέρα κλαίγαμε όλοι μαζί του, αλλά μετά από έναν χρόνο τα δάκρυα της απογοήτευσης έχουν στεγνώσει και το ηλιοκαμένο και φακιδωμένο πρόσωπο του το χαρακώνουν πια τα δάκρυα του επόμενου θριάμβου...
Δεν ξέρω εάν αυτός ο επόμενος θρίαμβος, που συντελέστηκε σήμερα τον ικανοποιεί ως υποκατάστατο της χαμένης ευτυχίας του Λονδίνου, αλλά ξέρω κάτι άλλο και το καταθέτω με βεβαιότητα: ο Γιαννιώτης είναι και με τη βούλα ο μεγαλύτερος σύγχρονος Ελληνας αθλητής στα ατομικά σπορ και συνεχίζει να αποτελεί ένα γνήσιο κι αφτιασίδωτο παράδειγμα προς μίμηση για την αθλητιώσα νεολαία, αλλά και για όλη τη μίζερη και βασανισμένη κοινωνία μας...
Ο Γιαννιώτης εκφράζει όσο κανείς άλλος (μόνος και μοναχικός) αθλητής την Ελλάδα που (σύμφωνα με το τραγούδι του Σαββόπουλου), αντιστέκεται, την Ελλάδα που επιμένει κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει!
Η Ελλάδα του Γιαννιώτη όντως δεν ξέρει που πατά, διότι εκεί όπου κολυμπάει ο Σπυράκος τα νερά είναι βαθιά, άπατα και κυρίως αχαρτογράφητα! Αλλά αυτά τα δέκα χιλιόμετρα μέσα στη θάλασσα που ο μπαγάσας δηλώνει πως τα 'χει για μπανάκι (!) έγιναν πλέον τόσο συνηθισμένα, γνώριμα και ασφαλή, ώστε νιώθουμε όλοι μας πως είναι και το δικό μας αναγκαίο αφρόλουτρο!
Κατόπιν όλων αυτών, Σοπυράκο μου μη χολοσκάς για το κωλομετάλλιο που χάθηκε πέρυσι. Απλώς σκάσε και κολύμπα!



 phgh











Γνωρίστε τις επιχειρήσεις της περιοχή σας.......  κάντε έξυπνες αγορές
Με ένα κλίκ στις κάρτες τους 


ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ



Στηρίξτε την προσπάθεια μας με ένα LIKE! ΣΤΟ ε την προσπάθεια μας με ένα LIKE! ΣΤΟ 

ΠΗΓΗ


Η γελοιογραφία της Ημέρας από τον KYR


Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια