Στη μέση του καλοκαιριού, αποφασίζω Σάββατο μεσημέρι και με πολύ ζέστη να κάνω βόλτα με το αυτοκίνητο στο διαμάντι της Αττικής, τη λεγόμενη «Αθηναϊκή Ριβιέρα».

Του Νεκτάριου Καλαντζή*

Ξεκινώ λίγο πριν τον Άλιμο και μετά τη Γλυφάδα, μπαίνω στα 3Β, έχοντας τη θάλασσα στα δεξιά μου. Το ωραιότερο κομμάτι της Αττικής, το νότιο παραλιακό μέτωπο μόλις ξεκινά.

Η παραλία ατελείωτη, σε άλλα σημεία αξιοποιημένη και σε άλλα όχι και στο βάθος ο όρμος της Βουλιαγμένης. Καθώς περνώ το δημαρχείο τηςΒούλας και το Vive Mare, κατευθύνομαι προς Βουλιαγμένη και κάνω μια παράκαμψη προς το Καβούρι, το Μικρό με τα ακριβά σπίτια και τις βίλες και το Μεγάλο με τον πολύ κόσμο στην παραλία και γύρω πεύκα και αλμυρίκια, που φέρνει στις μνήμες των παλιών, την παλιά Βουλιαγμένη με τα καφενεία και τα λίγα σπίτια.

Μπαίνω στον Λαιμό, έχοντας μπροστά μου τον Ναυτικό όμιλο, τον ιστορικό ΝΟΒ, κάνω μια βόλτα στην προσεγμένη μαρίνα με τα πολυτελή κότερα και το Moorings και φθάνω ως το τέλος του δρόμου, που πολλοί κάθονται να χαζέψουν τη θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα.

Επιστροφή πίσω, με τον πολυτελή και εντυπωσιακό Αστέρα στο αριστερό μου χέρι, ίσως το καλύτερο σημείο της Αττικής για ξενοδοχείο, έχοντας ιστορία, όπου στις καμπάνες του έχουν φιλοξενηθεί καλλιτέχνες, ξένοι πολιτικοί και διασημότητες, ένας χώρος πνιγμένος στο πράσινο και κυρίως προνομιακός, γιατί έχει μέσα στον χώρο του, δίπλα ακριβώς στην άμμο, τον ιστορικό αρχαίο Ναό του Απόλλωνα Ζωστήρα.

Ξαναμπαίνω παραλιακή, με την πλατεία και τα καφέ της πόλης και ακριβώς μετά στα αριστερά μου, μέσα στον κούφιο βράχο η εντυπωσιακή Λίμνη της Βουλιαγμένης, με τις υποβρύχιες σήραγγες, την καταπράσινη βλάστηση, που σκέφτεσαι ότι θες να κάνεις μια βουτιά έχοντας μπροστά σου αυτό το μοναδικό τοπίο.

Αφήνοντας πίσω μου τη Βουλιαγμένη και καθώς οδηγώ σταΛιμανάκια, με τις στροφές που για πολλά χρόνια γίνονταν κόντρες με τα αυτοκίνητα, κάτω βράχια και μικρές παραλίες, που είναι δημοφιλής σε όσους αρέσει η κατάδυση στο βυθό και το υποβρύχιο ψάρεμα. ΤαΛιμανάκια ήταν και είναι πάντα ένα σημείο, που άραζαν τα αυτοκίνητα κάθε καλοκαίρι με ζευγάρια, για να δουν τη θάλασσα, σε μια μαγευτική θέα.

Λίγο μετά, το Island, το γνωστό club, πνιγμένο στο πράσινο, με το εκκλησάκι, που τόνισε την ανάγκη ανάδειξης της Αθηναϊκής Ριβιέρας.

Μπαίνω Βάρκιζα, με τον Ι.Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τα διαμερίσματα που βλέπουν θάλασσα, τα παραλιακά καταστήματα και συνεχίζω στην Αθηνών-Σουνίου, αφού περνώ το παλιό Ρίμπας και το τούνελ μέσα στο βράχο, φθάνοντας στην Αγία Μαρίνα, με το εκκλησάκι και την παραλία της Λομπάρδας και της Αλθέας.

Και λίγο μετά, Λαγονήσι, από τις πιο όμορφες περιοχές της Νοτιοανατολικής Αττικής, με τα beach bar στο ύψος της Γαλάζιας Ακτής, την παραλία του Αγίου Νικολάου και στο ύψος της Λ. Καλυβιών στο Boa, βλέπω τον όρμο του Λαγονησίου, που σήμερα είναι ιδιωτικός και έχει γίνει το Grand Resort Lagonissi, στη θέση του παλιού Ξενία. Ακόμη, κάποιες από τις ταμπέλες των μαγαζιών και την αρχιτεκτονική των εξοχικών, σε παραπέμπουν στη δεκαετία του 1960 και 1970.

Φθάνω Σαρωνίδα, με τον οικισμό κατά μήκος του κεντρικού δρόμου προς το βουνό και προς την Ανάβυσσο συναντώ από τις καλύτερες παραλίες της Αττικής, όπως στο Μαύρο Λιθάρι, στο Eden, στοΚαλυψώ, βλέπω την ιστορική Σχολή Τουριστικών Επαγγελμάτων, την παραλία της Αναβύσσου με το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου.

Και μετά τον Κούρο και το Plaza, η γραφική Παλαιά Φώκαια, τόπος Μικρασιατών προσφύγων, με την Αγία Ειρήνη στο λόφο να δεσπόζει πάνω από τον οικισμό, την κεντρική πλατεία που παίζουν μικρά παιδιά και τρώνε παγωτό οι μεγάλοι, απέναντι το ανοιχτό θεατράκι που το καλοκαίρι μπορείς να πετύχεις καμιά έκθεση βιβλίου, η προβλήτα με τα καΐκια και οι ψαροταβέρνες στο δρόμο.

Η θέα από τον παραλιακό δρόμο σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι σε κάποιο νησί και καθώς προσπερνάω τις παραλίες Θυμάρι και Καταφύγι, με την Παναγία και τον οικισμό, τον Χάρακα, φθάνω Λεγρενά και ΚΑΠΕκαι ακριβώς μετά το Cape αντικρίζω από μακριά τον Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο, ένα από τα σημαντικότερα Ιερά της Αρχαιότητας.

Ανεβαίνω και έχοντας θέα το απέραντο γαλάζιο και τη θέα του Σουνίου, πέφτει ο ήλιος, χρωματίζοντας τον Ναό και τα μάρμαρα, με τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος. Από τις ομορφότερες εικόνες, με τη θάλασσα και το γκρεμό.

Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής και αφού περνάω τις κατασκηνώσεις και την Πούντα Ζέζα, τη μαρίνα και εισέρχομαι στην πόλη του Λαυρίου, βλέπω τα παλιά νεοκλασικά, το δημαρχείο στο παλιό λιμάνι με τα ιστιοπλοϊκά, το Ρολόι, την παλιά γαλλική γέφυρα, το παλιό Μεταλλουργείο, αίθουσα ΔΣ του δήμου σήμερα, το μουσείο με τα ορυκτά, το πολιτιστικό πάρκο, την Καμάριζα πιο πάνω και τις πλατείες με τους εμβληματικούς φοίνικες, στην πόλη των στοών και των εργατών.

Πριν φύγω για Αθήνα, περνώ δίπλα από τον αρχαιολογικό χώρο τουΘορικού με το αρχαιότερο σωζόμενο θέατρο, σκεπτόμενος ότι η Αθηναϊκή Ριβιέρα, το παραλιακό κομμάτι από τον Πειραιά ως τοΣούνιο, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το εξωτερικό, έχει μοναδικές παραλίες, τοπία και αρχαία Ιστορία που θα πρέπει να αναδείξουμε και να προστατεύσουμε, ως την κληρονομιά που έχουμε την ευλογία να ζούμε στο καλύτερο κομμάτι της Αττικής, την Ανατολική Αττική.

*Ο Νεκτάριος Καλαντζής είναι Οικονομολόγος, Κοινωνιολόγος, Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Παλλήνης

πηγη

Γνωρίστε τις επιχειρήσεις της περιοχή σας....... κάντε έξυπνες αγορές

Με ένα κλίκ στις κάρτες τους