Μέχρι που μπορούν να φτάσουν; Μέχρι εκεί που τους επιτρέπεις. Γνωστό.

Διαβάζω ότι ετοιμάζονται να εφαρμόσουν ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς.

Δεν θέλω να το πιστέψω, αλλά για να ακούγεται.

Μιας και δεν τους κάθησε σιωπηλά, να ξεσπιτώνουν εύκολα κόσμο, με την παρουσία Δικαστικής Αρχής.

Ωστε να έχει την ελάχιστη νομιμοποιήση σαν πράξη.

Επειδή ο κόσμος οργανώθηκε και ξεσηκώθηκε.

Σκέφτηκαν να το κάνουν, χωρίς την φυσική παρουσία κανενός. Να μηδενίσουν την ενόχληση.

Επίσης διαβάζω πως ακούγεται πολύ στους γερμανούς εργαζόμενους,

ότι μελλοντικά θα παίρνουν για συμπλήρωμα στο εφάπαξ για τη σύνταξη

κι ένα τριάρι στην Κυψέλη. Εξαρτάται από το ύψος των εισφορών.

Μπορεί να είναι Παγκράτι ή Γλυφάδα Από το που έχουν πάρει την άδεια, οι δικοί μας, να προχωρήσουν, σε τέτοιες άνομες και απεχθείς πράξεις, δεν είναι θέμα ούτε κομμάτων ούτε παρατάξεων.

Είναι συμβίωσης φυλών στην ίδια χώρα. Η μια φυλή, αυτή της μειοψηφείας έχει άδεια οδηγού,

έτσι αυθαίρετα, χωρίς εξετάσεις, για το δίπλωμα οδήγησης. Ή μάλλον με δίπλωμα, που πήρε λαδώνοντας.

Η δε δεύτερη στριμώχνεται στην καμπίνα του οχήματος χωρίς να κοιτάει, όχι μόνο από το παρμπριζ,

αλλά ούτε καν από τα παράθυρα.

Το μόνο της μέλημα έχει γίνει να βάζει χέρι ο ένας στον άλλο, από το πολύ στριμωξίδι.

Οι πρώτοι έχουν περάσει κάθε διαχωριστική και διπλή γραμμή,

απομονωμένοι από την κοινωνία και ως εκ τούτου με την πραγματικότητα.

Που θυμούνται, ένα τρίμηνο πριν από τις εκλογές αναγκαστικά.

Για τα μάτια του κόσμου και την ανανέωση του διπλώματος

“Μα τι ράτσα ανθρώπου είσαι να μην θυμώνεις με ότι συμβαίνει γύρω σου” είναι το κύριο ερώτημα ενός έξοχου Ken Loach στο “Εγώ ο Daniel Blake”.

Που παραγματεύεται ακριβώς αυτό, την ισοπεδωμένη από τα διάφορα τοπικά κυβερνητικά καρτέλ, κοινωνία.

Δεν γνωρίζω γιατί σταματήσαμε να θυμώνουμε, ή έστω γιατί καταπίνουμε τον θυμό μας.

Η μάλλον ξέρω, διότι φοβόμαστε να μην χάσουμε, το τελευταίο πιάτο ρύζι.

Επειδή αυτός ο δικός μας τοπικός θίασος, το μόνο που έχει σαν σχέδιο,

είναι να βρίσκει καθημερινά έναν τίτλο αφορμή, να σε κρατάει απασχολημένο.

Δηλαδή θα σου παίρνουν το σπίτι γιατί το χρειάζεται ο γερμανός, θα δίνεις στο παιδί σου εκπαίδευση ισάξια να κάνει το σερβιτότορο, θα κάνεις το σταυρό σου να μην σε βρει καμμιά αρρώστια, θα εξαρτάται το νερό που πίνεις από τον ισολογιαμό και τις κομπίνες, του Διοικητικού Συμβουλίου μιας πολυεθνικής.

Η οποία με μαθηματική ακρίβεια σε δέκα χρόνια, θα είναι υπερχρεωμένη και θα το πουλήσει με κέρδη στην επόμενη.

Η οποία επίσης με τη σειρά της θα κρίνει ότι χρειάζεται να ανεβάσει τις τιμές

και να το αγοράζεις πιο ακριβά.

Αλλά μέσα σε όλα αυτά εσύ, θα έχεις νομιμοποιημένο τηλεοπτικό τοπίο.

Τέτοια καούρα δηλαδή είχε ο νυν και μελλοντικός άστεγος, άρρωστος, άνεργος,

το ποιός θα είναι ο βοηθός και εισπράκτορας του “οδηγού” του οχήματος.

Στον ρόλο του βοηθού πάντα τα κανάλια.

Να πεις ότι το πετύχαν κι αυτό, με τόση φανφαρολογία και παρλαπιπισμό μήνες

τώρα για τον Νόμο πανάκεια που θα έλυνε κάθε πρόβλημα.

Να πω άντε. Μιας και μας τα ζάλισαν τα μυαλά,

έκλεισε ένα θέμα τουλάχιστον που είχανε στόχο.

Σιγά μην το πετύχαιναν.