Απέδειξε η Google πως υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα;

Στην πραγματικότητα, ο Willow είχε λύσει έναν υπολογισμό αφάνταστα πιο γρήγορα από ό,τι θα μπορούσε να μπορούσε να κάνει οποιοσδήποτε υπερυπολογιστής

Το 2025 σηματοδοτεί την 100η επέτειο από την ανακάλυψη στην κβαντική μηχανική, ο ΟΗΕ ανακήρυξε πως πρόκειται για το Διεθνές Έτος Κβαντικής Επιστήμης και Κβαντικών Τεχνολογιών.

Το νέο κβαντικό τσιπ που ονομάζεται Willow και είναι της Google προκαλεί αίσθηση επειδή οι μονάδες πληροφοριών, τα qubits, μπορούν τελικά να προστατεύσουν αξιόπιστα η μία την άλλη από σφάλματα. Η ίδια διαδικασία χρησιμοποιείται επίσης στους κλασικούς υπολογιστές, αλλά μέχρι στιγμής έχει λειτουργήσει μέτρια μόνο σε κβαντικούς υπολογιστές, επειδή τα qubits έχασαν τις πληροφορίες τους πιο γρήγορα από ό,τι οι πληροφορίες μπορούσαν να επαληθευτούν συγκρίνοντας πολλαπλά qubits.

Όμως η είδηση της επιτυχίας χάθηκε λίγο στο κοινό γιατί μια μάλλον άσχετη παράγραφος στο δελτίο τύπου πυροδότησε μια έντονη συζήτηση.

Σε αυτό, ο Hartmut Neven, επικεφαλής του εργαστηρίου Quantum Artificial Intelligence Lab της Google, γράφει:

«Η απόδοση του Willow είναι εκπληκτική: σε λιγότερο από πέντε λεπτά, πραγματοποίησε έναν υπολογισμό που θα χρειαζόταν δέκα δισεκατομμύρια χρόνια σε έναν από τους ταχύτερους υπερυπολογιστές του σήμερα. Αν θέλετε να το γράψετε, είναι 10.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000. 00.000. και υπερβαίνει κατά πολύ την ηλικία του σύμπαντος».

Στην πραγματικότητα, ο Willow είχε λύσει έναν υπολογισμό αφάνταστα πιο γρήγορα από ό,τι θα μπορούσε να μπορούσε να κάνει οποιοσδήποτε υπερυπολογιστής. Ωστόσο, η προειδοποίηση είναι ότι αυτός ο υπολογισμός είναι εντελώς άχρηστος για καθημερινά προβλήματα και επιλέχθηκε μόνο έτσι ώστε να είναι ιδιαίτερα εύκολος για έναν κβαντικό υπολογιστή, αλλά ιδιαίτερα δύσκολος για έναν υπερυπολογιστή.

Αλλά ο Neven τελείωσε την παράγραφο με μια απροσδόκητη ανατροπή: η απόδοση του Willow «υποστηρίζει την ιδέα ότι οι κβαντικοί υπολογισμοί συμβαίνουν σε πολλά παράλληλα σύμπαντα, σύμφωνα με την ιδέα ότι ζούμε σε ένα πολυσύμπαν, μια πρόβλεψη που έγινε για πρώτη φορά από τον David Deutsch».Τέλος φόρμας

Τις μέρες που ακολούθησαν ακουγόταν στα social media σαν η Google να είχε αποδείξει την ύπαρξη παράλληλων συμπάντων. Αλλά γιατί ένας κβαντικός υπολογιστής να μπορεί να το κάνει αυτό, και γιατί να υπάρχουν πολλά άλλα σύμπαντα εκτός από το δικό μας που δεν έχουμε καν παρατηρήσει ότι υπάρχουν;

Λίγο μετά την ανακάλυψη, ξέσπασαν διαφωνίες μεταξύ των φυσικών για το τι ακριβώς σήμαινε η περίεργη συμπεριφορά. Ποια είναι αυτά τα άλλα σύμπαντα, πόσο αληθινά είναι; Μπορεί κάτι να είναι πραγματικό που δεν μπορεί να παρατηρηθεί; Αλλά δεν πρέπει να είναι πραγματικό κατά κάποιο τρόπο εάν επηρεάζει τις παρατηρήσεις μας;

Η ερμηνεία της Κοπεγχάγης και η ερμηνεία των πολλών κόσμων

Διάφορες ερμηνείες είχαν σκοπό να εξηγήσουν το μυστήριο, αλλά καθεμία έθεσε μόνο περισσότερα ερωτήματα. Οι πραγματικότητες που περιγράφουν είναι ριζικά διαφορετικές μεταξύ τους.

Η πρώτη και για μεγάλο χρονικό διάστημα πιο διαδεδομένη ερμηνεία, η «ερμηνεία της Κοπεγχάγης», δηλώνει ότι το αντικείμενο βρίσκεται αρχικά σε μια κατάσταση όλων αυτών των αντιφατικών ιδιοτήτων (π.χ. σε διαφορετικές τοποθεσίες), αλλά όταν μετράται «επιλέγει» μία επιλογή, οπότε η άλλα εξαφανίζονται χωρίς ίχνος.

Τις τελευταίες δεκαετίες, μια άλλη προοπτική γίνεται όλο και πιο σημαντική, τουλάχιστον στη λαϊκή λογοτεχνία: η «ερμηνεία των πολλών κόσμων». Αναπτύχθηκε το 1957 από τον Hugh Everett. Αυτό που τον ενόχλησε ήταν ότι, σύμφωνα με την ερμηνεία της Κοπεγχάγης, οι εναλλακτικές ιδιότητες απλώς εξαφανίζονται. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει κάτι τέτοιο στη φυσική. Επιπλέον, η ερμηνεία της Κοπεγχάγης δεν μπορεί να εξηγήσει πώς εξαφανίζονται οι εναλλακτικές λύσεις.

Σύμφωνα με τον Έβερετ, όλες οι ιδιότητες είναι εξίσου πραγματικές, ακόμη και εκείνες που δεν μπορούν να παρατηρηθούν. Αλλά αυτό οδηγεί σε μια ριζική συνέπεια: με κάθε παρατήρηση, το σύμπαν χωρίζεται σε αμέτρητους κόσμους στους οποίους πραγματοποιείται κάθε μία από τις πιθανές ιδιότητες. Εάν βλέπουμε το σωματίδιο στη θέση Α, τότε πρέπει να υπάρχει ένας δεύτερος κόσμος στον οποίο ένα αντίγραφό μας παρατηρεί το σωματίδιο στη θέση Β.

Στην αρχή, η άποψη του Έβερετ δεν έγινε δεκτή. Αυτό άλλαξε όταν ο Dieter Zeh και άλλοι ερευνητές ανακάλυψαν την αποσυνοχή στη δεκαετία του 1970: Όταν ένα κβαντικό αντικείμενο αργά ή γρήγορα αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του, οι ιδιότητες που αρχικά ήταν μπερδεμένες μεταξύ τους φαίνεται να διαχωρίζονται η μία από την άλλη. Κάθε επιλογή σχηματίζει το δικό της σκέλος της πραγματικότητας με το περιβάλλον. Η τώρα πολύ καλά τεκμηριωμένη αποσυνοχή μπορεί να εξηγήσει γιατί εμείς ως παρατηρητές δεν βλέπουμε πλέον κάποιες ιδιότητες του αντικειμένου, παρόλο που θα έπρεπε να υπάρχουν ακόμα.

Οι θαυμαστές της θεωρίας των πολλών κόσμων το θεωρούν ως απόδειξη ότι πολλές εκδοχές της πραγματικότητας υπήρχαν ταυτόχρονα στο σύμπαν μας. Το πολυσύμπαν επομένως δεν αποτελείται από πολλά σύμπαντα που είναι πολύ μακριά το ένα από το άλλο, αλλά μάλλον οι διαφορετικοί κόσμοι υπάρχουν σε ένα μέρος, παράλληλοι, αλλά και απρόσιτοι ο ένας στον άλλο.

newsbomb.gr/