Παναγιώτα Φιλιππίδου - Γυναικοκτονία: Η πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας

Της Παναγιώτας Φιλιππίδου

Μια ρεαλιστική όσο και πραγματιστική προσέγγιση του θέματος "Γυναίκα στην σύγχρονη εποχή", που στην προσπάθεια της να αποφασίζει η ίδια για την ζωή της, εδώ η αρθρογράφος κ. Παναγιώτα Φιλιππίδου δίνει το στίγμα της σύγχρονης αμφισβήτησης, όπου η προσωπικότητα της γυναίκας παύει να είναι αυτεξούσια….. αλλά πρέπει να υποβάλλεται στα θέλω του συντρόφου – συζύγου της….. και να λειτουργεί κάτω από το πρίσμα του δικού του αυτεξούσιου θέλω.

Αυτή είναι η πραγματικότητα όπως καταγράφεται στο κείμενο που ακολουθεί:

«Χθες μου δόθηκε η ευκαιρία να συνομιλήσω με έναν φορέα του δήμου μας για το καυτό θέμα των γυναικοκτονιών.

Αφορμή ήταν προσωπική μου πρωτοβουλία δεδομένου ότι θεωρώ υποκριτικό να ασχολούμαστε με ένα τόσο πολύπλοκο και διαχρονικό θέμα μόνο όταν δολοφονείται μια γυναίκα απ' τον σύντροφό/σύζυγο της και κάποια παιδιά έχουν μείνει ξαφνικά ορφανά .... Δεν γίνεται να θυμόμαστε το τι σημαίνει γυναίκα, θηλυκό και μάνα μόνο όταν μια γυναίκα κείτεται νεκρή στο έδαφος!

Είναι υποκρισία να κρατάμε όλα τα αφιερώματα περί θηλυκότητας στο "ψυγείο" και όταν δολοφονείται μια γυναίκα να τα θυμόμαστε να τα βγάζουμε στην δημοσιότητα!

Είναι ντροπή και αισχος για την ανθρωπότητα και την γυναίκα που "σκίζει" το κορμί της για να φέρει έναν άνθρωπο στην Γη, να την θυμόμαστε μόνο 14 Φλεβάρη η 8 Μαΐου!

Ενόψει 2025 είναι ντροπή να υπάρχουν αρσενικά που στην έκφραση "θέλω να χωρίζουμε" της συντρόφου τους, θυμούνται να υπερασπιστούν την αρρενωπότητα τους με το να σηκώσουν το χέρι τους. Αυτό κύριοι δεν λέγεται άντρας, λέγεται κακοποίητης και σατράπης!

Τι είναι αυτό λοιπόν αγαπητοί μου άντρες που εν όψει 2025 σας κάνει να παίρνει "ανάποδες" το μυαλό σας στα θέλω μιας γυναίκας;

Σήμερα που υποτίθεται η γυναίκα έχει κατακτήσει όλα τα "αντρικά επαγγέλματα" και έχει ενεργό ρόλο τόσο στην τοπική αυτοδιοίκηση όσο και σε όλο το δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, οι άντρες "αρσενικά" δυσκολεύονται να δεχτούν τα θέλω της συντρόφου τους!

Μήπως να γυρίσουμε στον τρόπο ανατροφής τους απ' τις περασμένες γενιές; μήπως "κατηγορούμενες" είναι οι πεποιθήσεις μιας οικογένειας; Πόσες γενιές λοιπόν να γυρίζουμε πίσω για να βρούμε την "μολυσμένη ρίζα;" και, τέλος.... Που είναι όλες εκείνες οι γυναικείες οργανώσεις που κοπτονται για τα δικαιώματα των γυναικών;»

Φιλιππίδου Παναγιώτα

Αρθρογράφος