«Το πρώτο σου χρέος, εχτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει.»

Νίκος Καζαντζάκης, 1883-1957, Ελληνας συγγραφέας

Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και είθισται να προσπαθούμε όλοι μας να δημιουργήσουμε εκείνες τις προϋποθέσεις που θα μας εξασφαλίσουν την απαραίτητη ψυχοπνευματική ισορροπία, την αναγκαία και ικανή συνθήκη δηλαδή, που θα μας καταστήσει συμμέτοχους και κοινωνούς της ενανθρωπίσεως του Θεανθρώπου.

Οσο και να κοίταξα γύρω μου, όσο και να έψαξα διά των βιολογικών οφθαλμών και των «ματιών» της ψυχής, δεν βρήκα κάτι ικανό να με «αναστήσει» και να με ανατάξει στο «πνευματικό ύψος» των ημερών που πλησιάζουν. Μέχρι που είχα την τιμή και την ανείπωτη τύχη να βρεθώ σε μια χριστουγεννιάτικη εορτή σχολείου της περιφέρειας Πατρών, για να χαρώ και εγώ τη συμμετοχή του δικού μου παιδιού στα επί σκηνής δρώμενα.

Εκεί, στάθηκα μουδιασμένος κατά την είσοδό μου, λόγω και της κακής σχέσης που έχω με κάθε λογής συνωστισμό, αλλά τολμώ να πω πως βγήκα «πετώντας», με τα φτερά που «ρίζωσαν» στα πλευρά μου, οι παραμυθένιες παρουσίες όλων αυτών των λιλιπούτειων «μάγων». Φτερά, που με έναν μαγικό τρόπο κατάφεραν να βάλουν στην ψυχή μου και να με ωθήσουν να πετάξω, μακριά από την εθνική μου μιζέρια, πέρα από το σκοτεινό ουρανό του μικρού υποθηκευμένου μου σύμπαντος, πλησίον του λαμπερού ήλιου της νιότης και της ελπίδας, δίπλα σε παντοτινά Μεγάλα και Σπουδαία, στο μέλλον που τους αξίζει. Παρακολούθησα με θαυμασμό και δέος τη νιότη και την ελπίδα να ξεδιπλώνεται δειλά και αδέξια, αλλά σταθερά, μέσα από τα σώματα όλων αυτών των μικρών πρωταγωνιστών της ταπεινής ζωής μας και ένιωσα πως θέλω να καρφιτσωθώ πάνω τους και να αφουγκραστώ τον παλμό της καρδιάς τους, τον παλμό της ελπίδας, μπας και πάρουν μπρός και τα δικά μου σκουριασμένα γρανάζια που έχουν χάσει το ρυθμό τους και την «ευελιξία» τους.

Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα ιδιαίτερα περήφανος και πλήρης, αδόκητα χαρούμενος και αναζωογονημένος, σαν μόλις να ξέφυγα από το κουκούλι της προνύμφης και να είδα τον κόσμο για πρώτη φορά. Εκείνη τη στιγμή το αίμα πλημμύρισε τις φλέβες μου και ένιωσα το χρέος μου βαρύ. Το χρέος το δικό μου και όλων των γονέων, βαρύ απέναντι σε αυτά τα φωτεινά χαμόγελα, σε εκείνους τους μικροσκοπικούς αδέξιους καλλιτέχνες, που πρωταγωνιστούν στην ασπρόμαυρη ταινία της ζωής μας και της δίνουν χρώμα και νόημα.

Γι' αυτά τα παιδιά πρέπει να παλέψουμε να είμαστε χαρούμενοι και ζωντανοί. Γι' αυτά τα παιδιά πρέπει να λιώσουν οι πάγοι της ψυχής μας. Γι' αυτά τα παιδιά πρέπει να αναστηθούμε από τις στάχτες μας και να σηκώσουμε το κεφάλι μας ψηλά, να προτάξουμε το στήθος μας, εμπόδιο σε όσους απεργάζονται τη δυστυχία τους, σε όσους «καίγονται» από το γέλιο τους, σε όλους εκείνους που προσπαθούν να τα κρατήσουν αλυσοδεμένα στη Γή, ενώ εκείνα θέλουν να ανοίξουν τις φτερούγες τους και να πετάξουν...

Το χρέος μας είναι βαρύ μα και γλυκό συνάμα. Είναι οι μέρες που έρχονται για κείνα κυρίως. Ας τα αγκαλιάσουμε με αγάπη. Ολα τα παιδιά χρειάζονται την Αγάπη, ώστε να μεγαλώσουν δυνατά και περήφανα. Πρέπει για εκείνα να προετοιμάσουμε μια δικαιότερη ζωή, μια πιο γεμάτη ζωή, με περισσότερο χαμόγελο, αισιοδοξία, δύναμη για «ταξίδια» μακρινά και μεγάλα.

Τα παιδιά είναι τα δικά μας αστέρια και μας φωτίζουν με το γέλιο τους, είναι η ουσία της ζωής μας, είναι τελικά οι μεγάλοι πρωταγωνιστές σε αυτό το πρόσκαιρο επίγειο θέατρο που μας φιλοξενεί για μερικές δεκαετίες και έπειτα μας ανακυκλώνει με σοφία.

Χαρούμενα Χριστούγεννα λοιπόν, και να δίνουμε Αγάπη στα παιδιά, αυτήν χρειάζονται κυρίως, και εκείνα με ένα τους χαμόγελο μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Ας προστατέψουμε την παιδικότητα και την αθωότητά τους. Είναι το δώρο της φύσης στην ταπεινή και εφήμερη ύπαρξή μας.

πηγη

Γνωρίστε τις επιχειρήσεις της περιοχή σας....... κάντε έξυπνες αγορές

Με ένα κλίκ στις κάρτες τους