Παρακολουθήσαμε με ενδιαφέρον τις ομιλίες του Πρωθυπουργού και του Αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στη ΔΕΘ. Από τη μία, η πολλά υποσχόμενη εν αναμονή κυβέρνηση του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης» του 2014 μετατράπηκε στην πιο καταστροφική διπλά μνημονιακή κυβέρνηση της πετρελαιοκηλίδας.

Από την άλλη, η Νέα Δημοκρατία, με τη λεοντή του φιλελευθερισμού, εξαγγέλλει μειώσεις φόρων και μέτρα τόνωσης της επιχειρηματικότητας και καταπολέμησης της ανεργίας, χωρίς όμως να αναφέρεται στο αν οι θέσεις εργασίας θα είναι πλήρους απασχόλησης ή στις αποδοχές που θα παρέχουν.

Αμφότεροι μας ζητούν να τους εμπιστευτούμε, διότι έχουν, λένε, αλλάξει. Είναι όμως βαθιά λαϊκιστές. Άλλωστε ποτέ στην ιστορία κόμματα ή ομάδες ανθρώπων που αποδιάρθρωσαν μία κοινωνία δεν ήταν οι ίδιοι που την ξαναέκτισαν. Το Μάιο του 2018 η χώρα θα κληθεί, κατά την πορεία των πραγμάτων, να ξανασυζητήσει με τους δανειστές, ακόμη και για την αναδιάρθρωση του χρέους. Γι’ αυτήν όμως θα απαιτηθούν μακροχρόνιες εθνικές εγγυήσεις. Με ποια αξιοπιστία τα σημερινά κόμματα θα μπορέσουν να πείσουν τους εταίρους ότι μπορούν να μιλήσουν σε ρεαλιστική βάση για αναδιάρθρωση του εθνικού χρέους; Με ποια αξιοπιστία απευθύνονται στους Έλληνες πολίτες και τους υπόσχονται άλλο ένα «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης»;

Βαθιά μέσα τους οι Έλληνες δεν πιστεύουν κανέναν εκφραστή των παλαιών κομμάτων. Ψάχνουν ένα κόμμα άξιο να το εμπιστευτούν. Και μία ηγεσία αληθινή και δυναμική. Και, δυστυχώς, πολλοί ακόμη δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει.