Η Ρένα Τσιλιμπάρη θυμάται την ζωή στον παλιό Άλιμο

H περιοχή Αλίμου πριν αρκετά χρόνια ήταν γεμάτη από φιστικιές, αμυγδαλιές, συκιές, ελιές, γαζίες, ακακίες, αγριοπασχαλιές, ευκαλύπτους, ροδιές, πεύκα, λεμονιές και άλλα δένδρα.

Σε όλα τα σπίτια υπήρχαν ζώα όπως κατσίκια, πρόβατα και τα περισσότερα σπίτια είχαν πηγάδι.

Άλιμο τότε, θεωρούσαμε την περιοχή από το ποτάμι Αγίου Δημητρίου, τη Λεωφόρο Αλίμου μέχρι τα όρια αεροδρομίου και από την παραλιακή λεωφόρο μέχρι και τον λόφο Πανός. Η υπόλοιπη περιοχή μέχρι το ΕΔΕΜ λεγόταν Καλαμάκι. Ο Άλιμος, όπως και το Καλαμάκι, ήταν ένα προάστιο της Αθήνας που το καλοκαίρι έσφυζαν από παραθεριστές.

Στον παραλιακό δρόμο βρισκότανε το καμπαρέ «Argentina» που στη συνέχεια έγινε το καλύτερο νυχτερινό κέντρο των Αθηνών. Εδώ τραγουδούσαν οι Μανώλης Χιώτης, Μαίρη Λίντα και γινόντουσαν κάθε χρόνο και τα Καλλιστεία. Στον Άλιμο βρισκότανε και το κέντρο Παγκόσμιο του Χειλά. Στην οδό Πατριάρχου Ιωακείμ και παραλιακής ο Μιχάλης Σεβαστόπουλος είχε ανοίξει το πολίτικο εστιατόριο «Βόσπορος», ενώ δίπλα του ήταν το «STOP», γνωστό για τις ωραίες μακαρονάδες.

Οι πιο παλιές ταβέρνες της περιοχής Αλίμου ήταν του Αλέκου Στυλ. Τσιλιμπάρη επί της οδού Γερουλάνου, του Τριβέλα στην οδό Πατρ. Ιωακείμ, του Μελισσινού, του Βώκου στο Άγιο Κοσμά. Αργότερα δίπλα από την ταβέρνα Τσιλιμπάρη δημιουργήθηκε ο φούρνος του Στέφανου Κεφάλα και δίπλα η ταβέρνα του Αλέκου Ξένου. Στην οδό Πατρ. Ιωακείμ ήταν η ταβέρνα του Μήτσου Λουκά. Απέναντι από την ταβέρνα του Τσιλιμπάρη υπήρχε ένας μικρός δρόμος όπου στο Νο. 6 κατοικούσε ο στρατηγός του ΕΛΑΣ Στέφανος Σαράφης.

Στην οδό Γερουλάνου υπήρχε το μανάβικο του Κατσάνου. Το μανάβικο, μπακάλικο, χασάπικο του Κάρολου Μαρκουϊζου ήταν δίπλα στο ταβερνάκι/ουζερί του Μελισσινού όπου υπήρχε περίπτερο.

Την Καθαρά Δευτέρα οι ψαράδες με τα πανέρια στο κεφάλι τους έκαναν την εμφάνισή τους στο παραλιακό πεζοδρόμιο, όπου πουλούσαν αχιβάδες, αχινούς, φούσκες και άλλα ψαρικά στους περαστικούς.

Στην εκβολή του ποταμού Αγίου Νικολάου είχε σχηματιστεί ένα μικρό φυσικό λιμανάκι, όπου οι ερασιτέχνες αλιείς έβαζαν τις βάρκες τους. Δίπλα ήταν τα λουτρά Αλίμου (καμπίνες, εστιατόρια, χώρος Α΄βοηθειών, εξέδρα).

Το δε καλοκαίρι τοποθετούσαν έξω από τα λουτρά αντίσκηνο με νοσοκόμους Α΄βοηθειών για τα ατυχήματα των λουομένων. Όλες οι γυναίκες λουτροκόμες ήταν ντυμένες με άσπρες ποδιές και έδιναν άλλη εικόνα. Από πάνω ήταν το αναψυκτήριο Ζέφυρος Β του Βασίλη Κριμπένη. Δίπλα στην οργανωμένη πλαζ ήταν και η ελεύθερη πλαζ. Τις Κυριακές όλοι οι Αθηναίοι κατέβαιναν στον Άλιμο για μπάνιο. Γινόταν το αδιαχώρητο.

Δίπλα στο παλαιό Αεροδρόμιο υπήρχαν τα χωράφια του Γιώργου Γκιώνη, πριν κλείσει η οδός Γερουλάνου, η οποία ξεκινούσε από την παραλιακή λεωφόρο και έφθανε στην Λεωφ. Βουλιαγμένης. Στα χωράφια του ο Γιώργος Γκιώνης καλλιεργούσε λαχανικά ανάλογα με την εποχή (ντομάτες, κολοκύθια, μελιτζάνες, κουνουπίδια, μαρούλια κ.α.) και οι κάτοικοι πήγαιναν εκεί και τα αγόραζαν. Πίσω από την εκκλησία της Παναγίας είχε το σπίτι του ο Πάλλας, Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στο κήπο του υπήρχε ένα πηγάδι με πολύ νερό που προμήθευε σχεδόν όλον τον Άλιμο πριν γίνει η υδροδότηση από την ΟΥΛΕΝ. Απέναντι από το σπίτι του Πάλλα ήταν το εργοστάσιο του Νικολαϊδη, Ψυγεία και Παγοποιείο. Ο Αλιμιώτης Μπεκιάρης ήταν ο προμηθευτής των κατοίκων Αλίμου με πάγο τους θερινούς μήνες. Είχε ένα μεγάλο ξύλινο ψυγείο στο πεζοδρόμιο της οδού Γερουλάνου (νυν Στρ. Σαράφη) και με το καρότσι του πήγαινε τον πάγο στα σπίτια.