Πάνος Τότσικας: Αναδρομή στο παρελθόν και η αλήθεια για το σήμερα

Ιστορική αλλά και κοινωνική αναφορά στον κόσμο που αλλάζει

To κείμενό μου που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο τοπικό έντυπο “ΗΛΙΟΓΡΑΦΟΣ” τον Δεκέμβριο του 1994

Η πόλη που ζούμε, κάποτε δεν ήταν έτσι.

Η πόλη που ζούμε, κάποτε είχε αλάνες, είχε ρέματα, είχε θυμάρια, είχε κυκλάμινα.

Η πόλη που ζούμε σιγά-σιγά χτίστηκε, γέμισε δρόμους, κατοικίες, ανθρώπους.

Η πόλη που ζούμε γέμισε σχολεία, καταστήματα, αυτοκίνητα. Γέμισε καφετέριες, μπαρ, πιτσαρίες.

Η πόλη που ζούμε άλλαξε.

Κάποτε στη κεντρική πλατεία της πόλης μας φτιάχτηκε ένας θερινός κι αργότερα ένας χειμερινός κινηματογράφος “ΗΛΙΟΥΠΟΛΙΣ”, τους είπανε και τους δύο. Ήτανε νομίζω την δεκαετία του ’60. Αρκετά χρόνια δουλέψανε καλά. Ήτανε τότε που ο κόσμος είχε το σινεμά σαν κύρια, μοναδική σχεδόν διασκέδαση.

Τα χρόνια πέρασαν. Ήρθε η τηλεόραση. Όνειρο του καθενός ήταν να αποκτήσει μια δική του συσκευή.

Κι΄ όταν το κατάφερνε, κλεινόταν στο σπίτι του κι έβλεπε μετά μανίας τον “Άγνωστο πόλεμο”…Ήταν η εποχή της χούντας. Τότε κι ο κινηματογράφος της κεντρικής πλατείας άρχισε να διευρύνει το αντικείμενο των δραστηριοτήτων του

· Στην τοπική εφημερίδα “ΦΩΣ ΤΗΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ” Νο 164 – 21/5/1970, διαβάζουμε ότι στον κινηματογράφο “ΗΛΙΟΥΠΟΛΙΣ”, έγινε “…πάνδημος και λαμπρότατος ο εορτασμός της 3ης επετείου της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου 1967, έπειτα από ένα επταήμερο λαμπρότατων εθνικών εκδηλώσεων…”

· Στην τοπική εφημερίδα “ΔΡΑΣΙΣ” Νο 10 –Φεβρουάριος 1971, διαβάζουμε ότι στον Κινηματογράφο “ΗΛΙΟΥΠΟΛΙΣ” “προέβη εις απολογισμόν της δημοτικής δραστηριότητας κατά το 1970, ο τότε Δήμαρχος Κ. Δελλαπόρτας παρουσία του εκ των πρωτεργατών του πραξικοπήματος Ι. Λαδά…”

Και μετά ήρθε η εποχή της μεταπολίτευσης. Από την καθήλωση του “Αγνώστου πολέμου”, ο κόσμος περνά στις αγωνιστικές διεκδικήσεις:

· Στην τοπική εφημερίδα “ΑΛΗΘΕΙΑ” Νο3 – Δεκέμβριος 1975, διαβάζουμε: “…την Κυριακή 23 Νοεμβρίου, με πρωτοβουλία της Επιτροπής Αγώνα για το Συγκοινωνιακό, πραγματοποιήθηκε στην Κεντρική Πλατεία μας, πρωτοφανής (σε όγκο) παλλαϊκή συγκέντρωση διαμαρτυρίας των κατοίκων της Ηλιούπολης για το Συγκοινωνιακό πρόβλημα της πόλης μας. Λόγω της αδιάκοπης βροχής η κύρια εκδήλωση έγινε στην αίθουσα του κινηματογράφου “ΗΛΙΟΥΠΟΛΙΣ”.

Την ίδια περίοδο, ο κόσμος αρχίζει να γεμίζει τα στάδια και τις αίθουσες συμμετέχοντας σε πολιτιστικές εκδηλώσεις:

§ Στις 28 Σεπτεμβρίου 1975, στον κινηματογράφο “ΗΛΙΟΥΠΟΛΙΣ”, ο “ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΝΕΩΝ” παρουσιάζει τον θίασο “ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ” του Γιώργου Χαραλαμπίδη στο θεατρικό έργο “ΚΙΛΕΛΕΡ”. Η αίθουσα ήταν κατάμεστη.

· Στις 19 Μαρτίου 1978, με πρωτοβουλία των συλλόγων της πόλης, υπό την αιγίδα του τότε Δημάρχου Παύλου Πεντάρη, στον κινηματογράφο “ΗΛΙΟΥΠΟΛΙΣ”, δίνεται μεγάλη συναυλία με την Μαρία Φαραντούρη. Αξέχαστη επίσης έχει μείνει σε πολλούς Ηλιουπολίτες και η συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στο νομοσχέδιο “περί καταστολής της Τρομοκρατίας”, το γνωστό μετέπειτα “αντι-τρομοκρατικό Νόμο” της Δεξιάς, που έγινε στις 10 Απριλίου 1978, στον κινηματογράφο “ΗΛΙΟΥΠΟΛΙΣ” με συντονιστή τον τότε Δημoτικό Σύμβουλο Ντίνο Οικονομόπουλο.

Τα χρόνια πέρασαν. Η ζωή άλλαξε. Από το 1979, ο χειμερινός κινηματογράφος “ΗΛΙΟΥΠΟΛΙΣ” έκλεισε και στην θέση του δημιουργήθηκε ένα μέτριου μεγέθους SUPER MARKET τροφίμων…Κι από φέτος, λειτουργεί ένα υποκατάστημα της γνωστής πολυεθνικής “Α-Β ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ GASTRONOMIA-DELICATESSEN A.E.”.

“Γιατί να πάμε κόντρα στην εξέλιξη;” θα έλεγε κάποιος, καλοπροαίρετα ίσως.

Σήμερα ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται να βλέπει ταινίες σε χειμερινούς κινηματογράφους. Έχει την τηλεόραση, το VIDEO του. Σήμερα ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται να αντιμετωπίσει αγωνιστικά κανένα “συγκοινωνιακό” πρόβλημα, κανένα “αντιτρομοκρατικό” Νόμο. Σήμερα ο κόσμος τα δέχεται όλα παθητικά και παραμένει αδρανής. Σήμερα ο κόσμος κολακεύεται με την παρουσία του “ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ” στην γειτονιά του θεωρώντας ότι γίναμε και εμείς Ψυχικό, Γλυφάδα…Σήμερα λοιπόν, το να ζητά κανείς από τη Δημοτική Αρχή να διεκδικήσει την μετατροπή ξανά ενός SUPER MARKET σε χώρο πολλαπλών χρήσεων, σε αίθουσα συγκεντρώσεων, σε χειμερινό κινηματογράφο, κινδυνεύει να θεωρηθεί “εχθρός του λαού”, γιατί δεν προωθεί τις «βασικές ανάγκες» των κατοίκων του Δήμου…Το να ζητά να κριθεί διατηρητέο ένα ιστορικό κτίσμα, είναι σαν να ζητάει ψύλλους στα άχυρα…

Ας είναι.

Μια μάχη μπορεί να χαθεί.

Οι καιροί όμως έχουν γυρίσματα.

…………………………………………………………………………………………………………………………..

*Αναδημοσιεύεται από το βιβλίο μου «Εδώ κάποτε…Συμβολή στην ιστορία της Ηλιούπολης» εκδόσεις ΚΨΜ, 2005.