Ήταν ο άνθρωπος που «διεθνοποίησε» το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Ο Μισέλ Δημόπουλος φωτογραφημένος στο Φεστιβάλ των Καννών
Τεράστια η απώλεια που αφήνει με τον θάνατό του ο Μισέλ (Μιχάλης) Δημόπουλος, ο άνθρωπος που στην αυγή της δεκαετίας του 1990 ανέλαβε να ανοίξει τα φτερά του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης προς το εξωτερικό και να του δώσει τον διεθνή χαρακτήρα που όλοι γνωρίζουμε ότι έχει σήμερα.
ΕΥΧΕΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΑΣ
.jpg "Ευχές του Υποψ. Δημάρχου Ηλιούπολης κ. Τάσου Ευσταθίου")
Διανοούμενος, βαθύς γνώστης του κινηματογράφου, κριτικός κινηματογράφου ο
ίδιος στην εφημερίδα «Η Αυγή» αλλά και εκείνος που είχε την ευθύνη της έκδοσης
του θρυλικού περιοδικού Σύγχρονος Κινηματογράφος στην δεύτερη περίοδο του, ο
Μισέλ Δημόπουλος έφυγε την Τετάρτη από την ζωή χτυπημένος και αυτός από την
επάρατη νόσο.
Ο Δημόπουλος που σπούδασε κινηματογράφο στη Γαλλία κάθισε στην θέση του
καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης από το 1992 ως το 2004. Την
θέση αυτή του είχε προτείνει ο Απόστολος Δοξιάδης σε μια προσπάθεια απαλλαγής
του φεστιβάλ από την ασφυκτική εσωστρέφεια που το διέκρινε τότε, στην δεκαετία
του 1980.
Με τον Δημήτρη Εϊπίδη στο πλευρό του (ο οποίος αργότερα θα καθόταν ο
ίδιος στην θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΦΚΘ) ο Δημόπουλος κατάφερε να
ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη του κοινού του φεστιβάλ.
Μαζί με τον Εϊπίδη, ο Δημόπουλος έφερε σε επαφή το κοινό του φεστιβάλ με
μεγάλες μορφές του κινηματογράφου, όπως (ενδεικτικά) οι Ιρανοί Αμπάς Κιαροστάμι
και Τζαφάρ Παναχί, οι Ιταλοί Μάρκο Μπελόκιο και Νάνι Μορέτι, η Βελγίδα Ανιές
Βαρντά, ο Πολωνός Γέρζι Σκολιμόφσκι και ο Ούγγρος Μίκλος Γιάντσο.
Ανέκαθεν εξάλλου, ως διευθυντής του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (και όχι μόνο),
ο Μισέλ Δημόπουλος ενδιαφερόταν για τον ρόλο του θεσμού στην εκπαίδευση του
κοινού.
«Ο Τρυφώ είχε πει κάποτε ότι θα φτάσουμε στο σημείο να κινδυνεύουμε να
μας κρίνουν άνθρωποι που δεν θα έχουν δει ούτε μια ταινία του Μουρνάου» είχε
πει ο Δημόπουλος σε συνέντευξή του στο ΒΗΜΑ στις αρχές του 2000. «Και είχε
δίκιο. Γι’αυτό και εξαρχής είχα προτείνει ότι το φεστιβάλ θα έπρεπε να έχει και
έναν χαρακτήρα “εκπαιδευτικό”. Διότι το κοινό παθαίνει αμνησία. Κάποια βασικά
στοιχεία απουσιάζουν εντελώς από τους νέους.»
0 Σχόλια