Αυτή σπαρτάρισε, σαν το ψάρι και κολύμπησε κατά μήκος των κυμάτων που εξέπεμψες.
Δεμένη από έναν ομφάλιο λώρο σκέψεων μας, που μάκραινε, μάκραινε βυθιστήκαμε στα βάθη.
Εσύ με μηχανική αναπνοή, εγώ σ’ ελεύθερη κατάδυση.
Αυτή η μάσκα σου, η τόσο εύπλαστη, έκρυβε καλά όλα τις πληροφορίες του προσώπου σου. Αυτή η σκοτοδίνη στο βύθισμα, δεν με βοηθούσε να βλέπω ευδιάκριτα, όλες τις καλά κρυμμένες γωνίες σου που έκοβαν, σαν γυαλί.
Ο αναπνευστήρας σου, ρουφούσε όλο το οξυγόνο των σκέψεων μου και τις εξωθούσε στην επιφάνεια.
Eνδύθηκα όλες τις σκέψεις ,μια μαύρη καταδυτική στολή . Ξεγύμνωσα την ψυχή .
Τις θέρμανα εκεί, ξεβράζωντας το «είναι μου», που κόχλαζε στα κοφτερά βράχια, δυο μυαλών ξυράφια.
Eνδύθηκα όλες τις σκέψεις ,μια μαύρη καταδυτική στολή . Ξεγύμνωσα την ψυχή .
Τις θέρμανα εκεί, ξεβράζωντας το «είναι μου», που κόχλαζε στα κοφτερά βράχια, δυο μυαλών ξυράφια.
Ως ρυθμιστής πίεσης ,μου έπαιρνες τον αέρα ,όποτε ήθελες.
Kράτησα , όμως τα πτερύγια, τα εύκαμπτα, ευλύγιστα, για να πλέω στα πελάγη, που εγώ ήθελα και προπαντώς ευτυχίας.
Ξεμάκραινα από τα διοξείδιο του άνθρακα, που με τροφοδοτούσες .
Εσύ χτυπημένος από την νόσο των δυτών, ποτέ δεν άκουγες τους επικοινωνιακούς κώδικες.
Kράτησα , όμως τα πτερύγια, τα εύκαμπτα, ευλύγιστα, για να πλέω στα πελάγη, που εγώ ήθελα και προπαντώς ευτυχίας.
Ξεμάκραινα από τα διοξείδιο του άνθρακα, που με τροφοδοτούσες .
Εσύ χτυπημένος από την νόσο των δυτών, ποτέ δεν άκουγες τους επικοινωνιακούς κώδικες.
Αυτός ο πνεύμων ζωής μας ,υπέφερε από βαροτραύματα.
Όπως όλοι οι αυτοδύτες, γνώριζα καλά ακόμη και από μακρινή απόσταση ,τους κώδικες επικοινωνίας.
Εξέπεμπα σήματα Mors ,εκεί ,στα παγωμένα σου νερά.
Εξέπεμπα σήματα Mors ,εκεί ,στα παγωμένα σου νερά.
Νύχτα. Απόλυτο σκοτάδι ,με το ολόγιομο φεγγάρι, χυμένο στα πόδια της θάλασσας.Λουσμένη από τον κρύο ιδρώτα του φόβου των βυθισμένων ονείρων μας, ανάσα μου.
Εισέπνεα τον αέρα αλλαγής από την μύτη και εξέπνεα από το στόμα, όλες τις λέξεις που κύκλωναν εκεί στα κύματα τις ανάσες μας ,στην δίνη του βυθού.
Εισέπνεα τον αέρα αλλαγής από την μύτη και εξέπνεα από το στόμα, όλες τις λέξεις που κύκλωναν εκεί στα κύματα τις ανάσες μας ,στην δίνη του βυθού.
Ναι.
«Ο έρωτας μοιάζει με την αναπνοή. Δεν μπορεί μόνο να εκπνέεις, χωρίς και να εισπνέεις. Αν σταματήσει η εισπνοή, αν δεν γίνει η ανταπόδοση του αισθήματος, χάνεται η αναπνοή, χάνεται ο έρωτας.» Ονόρε ντε Μπαλζάκ.
Όταν το Ένα έκανε έρωτα με το Μηδέν, οι σφαίρες σφιχταγκάλιασαν τις στερεές τους γωνίες και οι πρώτοι αριθμοί κράτησαν την αναπνοή τους.
Ραιημόν Κενώ ( 1903 Γάλλος συγγραφέας)
Ραιημόν Κενώ ( 1903 Γάλλος συγγραφέας)
Γνωρίστε τις επιχειρήσεις της περιοχή σας....... κάντε έξυπνες αγορές
Με ένα κλίκ στις κάρτες τους
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ Η ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Ο Κώστας Μητρόπουλος σατιρίζει την επικαιρότητα από τα Νέα
0 Σχόλια